Kwestie dziedziczenia w zakresie ubezpieczeń podlegają regulacjom zawartym w księdze czwartej kodeksu cywilnego. Stosownie do art. 922 § 1 k.c.  prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Stosownie zaś do przepisu § 2 powołanego artykułu, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W skład spadku wchodzą zatem te prawa i obowiązki zmarłego, które mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą spadkodawcy, a nadto nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Prawami wchodzącymi do spadku są więc  takie prawa, jak na przykład prawo własności rzeczy ruchomych i nieruchomych oraz udział we współwłasności, jak również uprawnienia i obowiązki prawnorzeczowe związane z własnością. 

Do majątku spadkowego wchodzą między innymi - choć z pewnymi wyjątkami - także roszczenia i obowiązki odszkodowawcze, jak również prawa i obowiązki wynikające z umownych stosunków zobowiązaniowych - w tym umów ubezpieczenia - których podmiotem był zmarły, choć w tym zakresie również występują wyjątki.

Prawa i obowiązki zmarłego nienależące do spadku

Grupa praw i obowiązków wchodzących w skład spadku jest bardzo szeroka. Wskazując zakres praw i obowiązków należących do spadku ustawodawca przyjął zarówno przesłanki pozytywne, jak i negatywne, przy czym rolą przesłanek negatywnych jest określenie tych praw i obowiązków, które będąc prawami i obowiązkami cywilnoprawnymi i o charakterze majątkowym - nie wejdą jednak w skład spadku. Jak zostało już wspomniane, są to prawa i obowiązki ściśle związane z osobą zmarłego, a także te, które przechodzą na wskazane osoby niezależnie od tego czy są one spadkobiercami.

W świetle art. 922 k.c. dziedziczenie nie obejmuje praw i obowiązków wynikających ze stosunków innych, niż cywilnoprawne. Będą to więc wszelkie obowiązki publicznoprawne, takie jak obowiązek zapłaty kar pieniężnych, grzywien, kar dyscyplinarnych i różnego rodzaju opłat. Do grupy tej należy zaliczyć także nakładaną przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny opłatę z tytułu niespełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Publicznoprawny charakter tej opłaty potwierdza również przepis art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) stanowiący, iż do jej egzekucji stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Nie posiadając charakteru cywilnoprawnego, nie są także dziedziczone ani przysługujące spadkodawcy prawa, ani też spoczywające na nim obowiązki z zakresu szeroko rozumianego prawa finansowego, w tym prawa i obowiązki podatkowe. W konsekwencji, spadkobiercy nie dziedziczą zobowiązań podatkowych, ani też nie przysługują im uprawnienia spadkodawcy z tym związane.

Jednakże - jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 marca 1996 r. (sygn. akt III AZP 39/95, OSNP 1996, nr 19, poz. 280), prawo do zwrotu nadpłaty podatku dochodowego przechodzi na spadkobierców, gdyż nie jest ona objęta zobowiązaniem podatkowym, zatem nie jest podatkiem. Spadek nie obejmuje również obowiązków, jak również praw istniejących na przykład na płaszczyźnie prawa karnego, czy też prawa wykroczeń.

Również nie należą do spadku prawa i obowiązki z zakresu szeroko rozumianego prawa administracyjnego - przykładem mogą tu być prawa i obowiązki związane z pozwoleniami lub koncesjami na prowadzenie określonego rodzaju działalności gospodarczej.

Spadek nie obejmuje także prawa do świadczeń emerytalnych i rentowych należnych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) - zgodnie z art. 136 ust. 1 powołanej ustawy, w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba.

Inną grupą praw i obowiązków niewchodzących w skład spadku są prawa i obowiązki ściśle związane z osobą spadkodawcy - będąc osobistymi prawami i obowiązkami wygasają one w chwili śmierci spadkodawcy. Przez prawa ściśle związane z osobą spadkodawcy należy rozumieć takie prawa, których realizacja może mieć na celu zaspokojenie interesu wyłącznie samego spadkodawcy, które zatem z chwilą jego śmierci tracą swój cel i stają się bezprzedmiotowe na przykład z chwilą śmierci przyjmującego zamówienie wygasa umowa o dzieło, którego wykonanie zależy od osobistych przymiotów zmarłego przyjmującego zamówienie.

Może to być na przykład wykonanie tłumaczenia utworu literackiego, skomponowanie utworu muzycznego, czy też namalowanie obrazu. Jeśli strony nie umówią się inaczej, wskutek śmierci przyjmującego zlecenie wygasa też umowa zlecenia.

Do grupy praw osobistych  można zaliczyć dobra osobiste, takie jak  wizerunek czy cześć,  służebność osobista, prawo dożywocia czy też renta. Generalnie sformułowanie „prawo i obowiązek ściśle związany z osobą zmarłego" jest pojęciem nieostrym, w wyniku czego niejednokrotnie rodzą się wątpliwości co do charakteru konkretnego prawa lub obowiązku, które ostatecznie rozstrzygane są przez sąd w postępowaniu cywilnym.

W grupie roszczeń przysługujących poszkodowanemu na podstawie przepisów o odpowiedzialności za szkodę wynikłą z czynu niedozwolonego jest wiele roszczeń ściśle związanych z osobą zmarłego, a więc niewchodzących w skład spadku.

Zgodnie z istniejącym bogatym orzecznictwem, do praw ściśle związanych z osobą zmarłego należą na przykład prawo do renty z  art. 444 § 2 k.c., prawo do alimentacji, prawo żądania wyłożenia z góry sumy na koszty leczenia lub na koszty przygotowania do innego zawodu, wskazane w art. 444 § 1 zd. 2 k.c., a także prawo do zadośćuczynienia za krzywdę, za wyjątkiem szczególnego uregulowania z art. 445 § 3 k.c. w zakresie zadośćuczynienia.

Przepis ten stanowi bowiem, iż roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców wyłącznie wówczas, gdy roszczenie to zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego. Warto podkreślić - co znajduje potwierdzenie w judykaturze i doktrynie - iż samo prawo do zadośćuczynienia, jako z natury osobiste, nie jest dziedziczne - na spadkobierców może przejść wyłącznie konkretne roszczenie, z którym za życia wystąpił pokrzywdzony. Powyższej oceny charakteru zadośćuczynienia dokonał Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 21 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I ACa 267/10, LEX nr 628188). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r. (sygn. akt IV CSK 54/09, niepubl.) stwierdzając, iż prawo do zadośćuczynienia ma charakter osobisty, a na spadkobierców przechodzi jedynie konkretne roszczenie, z którym za życia wystąpił pokrzywdzony (art. 445 § 3 k.c.).

Warto zauważyć, iż o ile roszczenia o naprawienie szkody jako ściśle związane z osobą zmarłego najczęściej nie są dziedziczone, o tyle obowiązek odszkodowawczy zmarłego sprawcy szkody na spadkobierców przechodzi.  

Kolejną grupą praw i obowiązków niewchodzących w skład spadku są prawa i obowiązki, które z chwilą śmierci spadkodawcy przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Istnieje wiele przepisów wskazujących jako spadkobierców konkretne osoby, jak na przykład  przepis art. 691 § 1 k.c., stanowiący, iż w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą.

Na gruncie ubezpieczeń prawo, które z chwilą śmierci przechodzi na inną osobę jest wskazane w art. 831 § 3 k.c., regulującym kwestię dziedziczenia sumy ubezpieczenia. Stosownie do art. 831 § 1 k.c. ubezpieczający może wskazać jedną lub więcej osób uprawnionych do otrzymania sumy ubezpieczenia w razie śmierci osoby ubezpieczonej; może także zawrzeć umowę ubezpieczenia na okaziciela.

Przepis powołanego artykułu daje też ubezpieczającemu możliwość zmiany lub odwołania każdego z tych zastrzeżeń w każdym czasie. O ile, stosownie do art. 829 § 2 k.c., w przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek rozpoczęcie świadczenia ochrony ubezpieczeniowej uzależnione jest od wyrażenia przez ubezpieczonego zgody, o tyle skuteczność wskazania uprawnionego (uposażonego) nie jest uzależniona od wyrażenia zgody przez tego uprawnionego.

Zgoda taka nie jest wymagana   ani w przypadku umów na własny rachunek, ani też na rachunek cudzy. Wskazanie uprawnionego jest oświadczeniem woli ubezpieczającego, w związku z tym dla skuteczności tego oświadczenia nie jest wymagana zgoda ani osoby uprawnionej ani też zakładu ubezpieczeń.

Znaczenie decyzji ubezpieczającego co do wskazania osoby uprawnionej znajduje swoje odbicie w przepisie art. 831 § 3 k.c. Przepis ten stanowi, iż suma ubezpieczenia przypadająca uprawnionemu nie należy do spadku po ubezpieczonym. Jest to przepis, który w sposób szczególny reguluje kwestię dziedziczenia sumy ubezpieczenia - uregulowanie to wyłącza stosowanie w tym przypadku przepisów prawa spadkowego - prawo do sumy ubezpieczenia nie może być także przedmiotem rozporządzenia testamentowego.

Nie można jednak wykluczyć sytuacji, w której wskazana w umowie osoba uprawnionego nie jest zbieżna z zapisem dokonanym w testamencie, w którym jako osobę uprawnioną do odbioru świadczenia z umowy ubezpieczenia wskazana została inna osoba. W takiej sytuacji należy przyjąć, iż wiążące tu będzie wskazanie uprawnionego z uwagi na odrębne uregulowanie tego zagadnienia - skutkiem bowiem złożenia przez ubezpieczającego oświadczenia wskazującego uprawnionego, świadczenie to zostaje wyłączone ze spadku.

Nadto, zakład ubezpieczeń będąc dłużnikiem winien wykonać zobowiązanie zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowie, w tym respektując nieodwołane przez ubezpieczającego oświadczenie co do wskazania osoby uprawnionej.

Określając osobę uprawnioną do otrzymania świadczenia z umowy ubezpieczenia na życie, ubezpieczający może wskazać także osobę z kręgu osób dziedziczących zgodnie z przepisami prawa spadkowego.

Dziedziczenie roszczenia o naprawienie szkody i obowiązku naprawienia szkody

Wyłączając prawa i obowiązki niepodlegające dziedziczeniu z uwagi na wprowadzenie przesłanek negatywnych, np. prawa i obowiązki ściśle związane z osobą spadkodawcy, do spadku wchodzą zarówno niektóre roszczenia o naprawienie szkody majątkowej wynikające z odpowiedzialności deliktowej i kontraktowej, jak i obowiązek naprawienia szkody deliktowej i kontraktowej.

Tak jak wspomniano wcześniej, roszczenia o naprawienie szkody jako ściśle związane z osobą zmarłego, choć z pewnymi wyjątkami, najczęściej dziedziczone nie są.

Wyjątkiem jest roszczenie o zadośćuczynienie w przypadku, gdy zostało ono uznane na piśmie lub gdy za życia poszkodowanego zostało wytoczone powództwo o zadośćuczynienie.

Do dziedziczonych roszczeń należy także roszczenie z art. 446 § 3 k.c., który ustanawia prawo najbliższych członków rodziny zmarłego do stosownego odszkodowania w przypadku pogorszenia się ich sytuacji życiowej - potwierdził to Sąd Najwyższy m.in. w uchwale 7 sędziów z dnia 13 listopada 1969 r. (sygn. akt II CR 326/69, OSP 1971, nr 7, poz. 140). Roszczenie to jest dziedziczone w szczególności, gdy zostanie wcześniej wytoczone powództwo o stosowne odszkodowanie.

Obowiązek naprawienia szkody obejmuje wszelkie koszty wynikłe w wyniku śmierci poszkodowanego. Stosownie bowiem do art. 446 § 1 k.c., jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

Niezależnie od tego, iż spadkobiercy nabywają spadek w stanie istniejącym w chwili jego otwarcia, a więc w chwili śmierci spadkodawcy, prawo spadkowe przewiduje, że w skład spadku wchodzą także niektóre obowiązki, które wprawdzie nie obciążały spadkodawcy, bo nie wynikały ze stosunków prawnych istniejących za życia spadkodawcy, ale powstały w związku z jego śmiercią lub później i zaliczane są do długów spadkowych.

I tak, stosownie do art. 922 § 3 k.c., do tej grupy obowiązków (długów spadkowych) należą koszty pogrzebu spadkodawcy w takim zakresie, w jakim pogrzeb ten odpowiada zwyczajom przyjętym w danym środowisku (tj. wydatki poniesione na wykup miejsca na grób, trumnę, ceremonię pogrzebową, wystawienie nagrobka itd.).

Odpowiedzialność za długi spadkowe

Stosownie do art. 924 k.c. spadek otwiera się w chwili śmierci spadkodawcy i w tym momencie, zgodnie z art. 925 k.c. spadkobiercy nabywają spadek, a więc na spadkobierców przechodzą prawa i obowiązki zmarłego podlegające dziedziczeniu i istniejące w chwili otwarcia spadku.

Jako roszczenia majątkowe, co do zasady, do spadku wchodzą  zarówno prawa jak i obowiązki wynikające ze stosunków zobowiązaniowych i dziedziczeniu podlegają obowiązki niezależnie od źródła ich powstania - dotyczy to także świadczeń należnych z tytułu umowy ubezpieczenia, jak i roszczeń o zwrot nadpłaconych składek, czy też roszczenia zakładu ubezpieczeń o zapłatę składki.

Jeżeli spadek dziedziczy kilku spadkobierców, każdy z nich, w chwili otwarcia spadku, nabywa określony ułamkowo udział spadkowy oraz odpowiednie udziały w przedmiotach należących do spadku - dochodzi wówczas do powstania wspólności majątku spadkowego określanej w częściach ułamkowych. Na wniosek spadkobierców może dojść do działu spadku, tj. stwierdzenia nabycia poszczególnych przedmiotów wchodzących do spadku. Art. 1034 § 1 k.c. stanowi, iż do chwili działu spadku, spadkobiercy ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe.

W konsekwencji, w wyniku przejścia praw i obowiązków zmarłego na spadkobierców, obowiązek zapłacenia składki należnej z tytułu udzielanej przez zakład ubezpieczeń ochrony ubezpieczeniowej spoczywa na spadkobiercach. Istotą solidarności jest to, iż wierzyciel - w tym przypadku zakład ubezpieczeń może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych.

Wszyscy spadkobiercy, którzy nabyli spadek, są dłużnikami solidarnymi,  przy czym jeżeli jeden ze spadkobierców spełni świadczenie, może żądać zwrotu od pozostałych spadkobierców w częściach, które odpowiadają wielkości udziałów. Z uwagi na wprowadzenie odpowiedzialności solidarnej spadkobierców, zastosowanie będą miały także przepisy art. 366 i nast. k.c.

Zgodnie z § 2  przepisu art. 922 k.c., od chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą odpowiedzialność za długi spadkowe jedynie w stosunku do wielkości swych udziałów, zatem od tego momentu spadkobierca może odmówić spełnienia świadczenia w wysokości wyższej, niż odpowiadający wielkości jego udziałów.

Wykazanie praw do spadku

W przypadku wystąpienia szkody, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania właścicielowi zniszczonej rzeczy, a później jego spadkobiercom. Jednak spadkobierca, aby skutecznie dojść praw wynikających z dziedziczenia winien je wykazać postanowieniem o nabyciu spadku.

Stosownie bowiem do art. 1027 k.c. względem osoby trzeciej, która nie rości sobie praw do spadku z tytułu dziedziczenia, spadkobierca może udowodnić swoje prawa wynikające z dziedziczenia tylko postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku albo zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia. Zakłady ubezpieczeń najczęściej wstrzymują się z wypłatą odszkodowania do momentu okazania przez spadkobiercę postanowienia o nabyciu spadku; ubezpieczyciel ma także możliwość złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Takie postępowanie jest charakterystyczne w przypadku kilku spadkobierców i niewyjaśnionych kwestii spadkowych, jednak w przypadku braku wątpliwości, co do kręgu spadkobierców, zakład ubezpieczeń może wypłacić odszkodowanie nie czekając na postanowienie o stwierdzeniu nabyciu spadku. Powołany wyżej przepis, nie uzależniając spełnienia świadczenia od urzędowego potwierdzenia posiadanych przez spadkobiercę praw, nie wyklucza tym samym możliwości spełnienia tego  świadczenia przed uzyskaniem postanowienia o nabyciu spadku.

Stawiany przez zakłady ubezpieczeń wymóg okazania postanowienia o nabyciu spadku jest ich zdaniem koniecznością wynikającą z leżącego po stronie zakładu ubezpieczeń obowiązku należytego wykonania zobowiązania, a więc świadczenia wyłącznie do rąk osoby uprawnionej. Jest to zasada słuszna, jednak żądanie przez zakład ubezpieczeń urzędowego potwierdzenia posiadanych praw niejednokrotnie nie jest konieczne.

Dzieje się tak np. w przypadku śmierci jednego z małżonków. Co do zasady bowiem małżonek jest powołany do spadku na mocy ustawy - to samo dotyczy dzieci spadkodawcy. Zwłoka w wypłacie odszkodowania małżonkowi lub dzieciom wydaje się być niezrozumiała choćby ze względu na funkcjonującą w prawie spadkowym regulację, zgodnie z którą dowodem że nie ma innych spadkobierców, może być złożone przed sądem zapewnienie o takiej treści.

Oczywiście, złożone przed sądem oświadczenie  jest równoznaczne ze złożeniem zeznań pod przysięgą a złożenie oświadczenia niezgodnego z prawdą wywołuje stosowne skutki karne, jednak uzależnianie wypłaty odszkodowania małżonkowi lub dzieciom od przedstawienia przez nich postanowienia o stwierdzeniu nabyciu spadku wydaje się być zbyt daleko posuniętą ostrożnością. Istnieją wprawdzie przypadki, gdy dziecko czy też małżonek zostaje wyłączony od dziedziczenia, np. ze względu na uznanie za niegodnego, czy też - w odniesieniu do małżonka - wystąpienie przez spadkodawcę z wnioskiem o orzeczenie rozwodu lub separacji z winy małżonka a żądanie to jest uzasadnione, jednak nie można a priori zakładać, iż taka sytuacja ma miejsce - szczególnie w przypadku dziedziczenia ustawowego przez dziecko, gdyż wyłączenie go od dziedziczenia mogłoby mieć miejsce wyłącznie w przypadku dopuszczenia się przez to dziecko umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy.

Przejście na spadkobierców praw i obowiązków wynikających z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych

Oddzielną kwestią jest przejście na spadkobierców praw i obowiązków wynikających z zawartej przez spadkobiercę umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Stosownie do art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy.

Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia.

Przepis ten zatem przewiduje możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy także w przypadku spadkobrania czego poprzedni stan prawny nie przewidywał. Zaznaczyć bowiem trzeba, iż powyższy przepis w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie w dniu 11 lutego 2012 r., stwarzał możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy ubezpieczenia OC przez nowego właściciela pojazdu jedynie wówczas, gdy miało miejsce zbycie tego pojazdu, a więc np. w przypadku umowy sprzedaży czy darowizny tego pojazdu.

W konsekwencji, przepis ten w brzmieniu sprzed nowelizacji wykluczał możliwość wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez spadkobiercę - nawet po okazaniu postanowienia o nabyciu spadku - pomimo iż posiadł on status osoby, która nabyła prawo własności tego pojazdu.

Nie było to jednak - bo tylko takie rozwiązanie przewidywała ustawa - nabycie będące skutkiem przeniesienia prawa własności w drodze czynności prawnej, lecz nabycie w wyniku przejścia prawa własności w drodze spadkobrania, a więc z mocy ustawy. Wprowadzone nowelizacją art. 31 ustawy rozwiązanie usunęło lukę, której skutkiem było niesłuszne różnicowanie zakresu praw posiadanych przez nowego właściciela pojazdu ze względu na sposób nabycia przez niego prawa własności tego pojazdu.

W efekcie istnienia powyższej luki, w poprzednim stanie prawnym w odniesieniu do spadkobierców istniała możliwość wypowiedzenia przez nich umowy jedynie w celu niedopuszczenia do zawarcia kolejnej, przy czym stosując ściśle art. 1027 k.c. zakłady ubezpieczeń wypowiedzenie uznawały za skuteczne dopiero po przedstawieniu postanowienia o nabycia spadku. Bardzo często więc, pomimo świadomości spadkobiercy, iż aby nie doszło do zawarcia kolejnej umowy należy wypowiedzieć poprzednią, wznowienie umowy wbrew jego woli następowało.

Na marginesie, nawa regulacja nie tylko wprowadziła możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy w razie nabycia prawa własności przez spadkobiercę, ale także zlikwidowała automatyzm zawarcia kolejnej umowy. Zgodnie bowiem z nowym brzmieniem art. 31 ust. 1 ustawy, w przypadku przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu, w braku wcześniejszego wypowiedzenia umowy, umowa ta ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta. Regulacja ta dotyczy zarówno nabycia prawa własności w drodze przeniesienia tego prawa, jaki i jego nabycia w drodze spadkobrania.

Ewa Kiziewicz
Biuro Rzecznika Ubezpieczonych

Źródło: Portal Rzecznika Ubezpieczonych