Utkwiła mi w pamięci jedna sprawa, gdzie miałem czasami wyrzuty sumienia, że pomogłem chłopakowi tj. napisałem mu apelację w sprawie, gdzie prowadząc nieostrożnie samochód nie dostosował prędkości pojazdu do panujących warunków i umiejętności, wypadł z zakrętu w czasie pokonywania łuku drogi nie zachował właściwej prędkości i należytej ostrożności, w wyniku czego stracił panowanie nad prowadzonym samochodem i zjechał na lewe pobocze, gdzie samochód uderzył w przydrożne drzewa, od których odbił się i przemieścił się na prawą stronę drogi, gdzie zatrzymał się, w wyniku czego podróżujący tym samochodem kolega wypadł z pojazdu i w następnie tego zmarł, a drugi doznał poważanego złamania. Matka zmarłego chłopca korzystała z pomocy Poradni Zdrowia Psychicznego. Wypadek będący przedmiotem niniejszego postępowania doprowadził do powstania bólu i poważnych cierpień psychicznych u pokrzywdzonej. Wnosiłem o zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze domagając się nadzwyczajnego złagodzenia kary motywując to tym, że do wypadku przyczynił się brak oznakowania drogi, który by ostrzegał o niebezpiecznym zakręcie- postawiono go dopiero po wypadku jak również tym, że ów kolega był nietrzeźwy, awanturował się co zakłócało spokój kierującemu oraz tym, że sprawca wykazał czynny, szczery żal.

Odpowiedzi: 0

[+] Dodaj swoją opinię[«] Powrót do wątku