Maj±c na wzglêdzie ostateczne rozstrzygniêcie pojawiaj±cych siê w praktyce rozbie¿no¶ci, Rzecznik Ubezpieczonych w dniu 6 lipca 2005 r. zwróci³ siê do SN z wnioskiem o nastêpuj±cej tre¶ci: „Czy na podstawie przepisu art. 363 § 1 kodeksu cywilnego za nadmierne trudno¶ci lub koszty przywrócenia stanu poprzedniego mo¿na uznaæ koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, który nie jest równy lub nie przekracza 100% jego warto¶ci sprzed szkody”. W uzasadnieniu do postanowienia z dnia 12 stycznia 2006 r. (sygn. akt III CZP 76 / 05) SN wskaza³, i¿ „w obowi±zkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pe³nego odszkodowania wyra¿ona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytu³u odpowiedzialno¶ci gwarancyjnej wyp³aca poszkodowanemu ¶wiadczenie pieniê¿ne w granicach odpowiedzialno¶ci sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniê¿na wyp³acona przez zak³ad ubezpieczeñ nie mo¿e byæ jednak wy¿sza od poniesionej szkody ( art. 824 § 1 k.c. ) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowi±zanego nadmierny (art. 363 § 1 zdanie drugie k.c.). Przyjmuje siê, ¿e nieop³acalno¶æ naprawy, bêd±ca przes³ank± wyst±pienia tzw. szkody ca³kowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza warto¶æ pojazdu sprzed wypadku. Stan maj±tku poszkodowanego, niezak³ócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar nale¿nego odszkodowania”. Ponadto w dalszej czê¶ci uzasadnienia SN jednoznacznie wskaza³, i¿ w kwestii tzw. szkody ca³kowitej wystêpuje jednolite stanowisko judykatury: „za utrwalony nale¿y zatem uznaæ pogl±d, ¿e koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewy¿szaj±cy jego warto¶ci sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c”.
W uzasadnieniu swojego stanowiska SN odwo³ywa³ siê do powsta³ego w przedmiotowej kwestii bogatego dorobku jednolitej i ugruntowanej judykatury (m.in. orzeczenia SN z dnia 1 wrze¶nia 1970 r., sygn. akt II CR 371 / 70, opubl. OSNCP 1971, z. 5, poz. 93; z dnia 3 lutego 1971 r., sygn. akt II CR 450 / 70, opubl. OSNCP 1971, z. 205; z dnia 20 kwietnia 1971 r., sygn. akt II CR 475 / 70, opubl. OSPiKA 1971, z. 12, poz. 231; z dnia 20 lutego 1981 r., sygn. akt I CR 17 / 81, opubl. OSNCP 1981 r., z .10, poz. 199; z dnia 13 grudnia 1988 r., sygn. akt I CR 280 / 88, niepubl.; z dnia 29 stycznia 2002 r., sygn. akt V CKN 682 / 00, niepubl.; z dnia 20 lutego 2002 r., sygn. akt V CKN 903 / 00, opubl.Mon. Pr. 2002, z. 19, poz. 897 oraz z dnia 11 czerwca 2003 r., sygn. akt V CKN 308 / 01, niepubl.).
Jako przyk³ad orzeczeñ zapadaj±cych w s±dach ni¿szej instancji mo¿na wskazaæ, wyrok S±du Okrêgowego w Gliwicach z dnia 21 lutego 2008 r. (sygn. akt III Ca 89 / 08, niepubl.), w którym S±d wskaza³, i¿: „Samochód powoda przed uszkodzeniem mia³ warto¶æ 30 400 z³, za¶ koszt naprawy wyniós³by 26 298,84 z³. Z zestawienia tych kwot wynika, i¿ koszt naprawy nie przewy¿sza warto¶ci pojazdu przed uszkodzeniem. Nie mamy zatem do czynienia z tzw. szkod± ca³kowit±”, czy te¿ wyrok S±du Okrêgowego w Warszawie z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. akt XXIII Ga 207 / 08, niepubl.): „Trafnie podnosi skar¿±ca, i¿ kwestia sposobu wykorzystania przez powódkê odszkodowania nie ma ¿adnego znaczenia dla oceny zasadno¶ci roszczeñ powódki, nie ma bowiem ona obowi±zku naprawy uszkodzonego pojazdu. Celem odszkodowania jest wyrównanie uszczerbku w maj±tku powódki, jaki spowodowa³ sprawca kolizji, nie za¶ faktyczna naprawa pojazdu i refundacja jej kosztów, skoro ¿±danie powódki ma charakter pieniê¿ny i nie domaga siê ona od pozwanego by naprawi³ pojazd, ani nie przedstawia mu faktur za dokonan± naprawê”.